Morgusiowe wędrówki

CZ. II (SALAS POD SUCHYM VRCHOM - SUCHY VRCH - OSTREDOK - FRCKOV - DLHY GRUN - KRIZNA - KRALOVA STUDNA - HORSKY HOTEL KRALOVA STUDNA - KRALOVA STUDNA - KRIZNA - LISKA - POD LISKOU - MAJEROVA SKALA - STARE HORY)

Poranek przywitał nas w iście lapońskim stylu. Siarczysty mróz, ostre słońce i lekki wiatr - takie warunki panowały na zewnątrz. W chacie za to było pierońsko zimo, choć i tak wspólnymi siłami naszymi i Jerzyka, udało nam się ogień utrzymać do późnych godzin nocnych. Rano nasz współlokator wychodzi przed nami - ma rakiety i podąża trochę inną drogą, choć obiera ten sam cel - kieruje się do żlebu pod Suchym Wierchem i kawałek przed nim zaczyna dopiero zdobywać wysokość. My idziemy szlakiem - do siodła a następnie trawersujemy Suchy Wierch. Rzeczywistość już na starcie zweryfikowała nasze plany, ale cóż, zapraszam do lektury... :)

Chata, a właściwie Szałas pod Suchym Wierchem...

Tak jak zapowiedziałem, na początku dostajemy się z powrotem na szlak czerwony, czyli na grań, ale tu okazuje się że szlak... dosłownie wcięło i zgubiliśmy już na samym początku tyczki oznaczające zimowy przebieg. Pozostało więc, piąć się na południowy zachód w kierunku szczytu, z pomocą GPS-a i tego co zostało nam w pamięci z lata ;)

Po kilkudziesięciu minutach przedzierania się przez dzikie ostępy, w dole Krystek zauważa tyczkę, przez co wracamy z powrotem na właściwe tory i teraz, nieco łatwiej pniemy się pod górę...

Po godzinie marszu spowodowanej kłopotami na samym początku, lądujemy pod szczytem Suchego Wierchu.. Mosiu standardowo już wbiega na wierzchołek po pamiątkową fotę, ale tym razem nikt mu nie wtóruje...

Ostredok w zimowej szacie - dostojny olbrzym z potężnymi lawiniastymi zboczami...

Od momentu gdy dotarliśmy na grzbiet, cały czas idziemy po zmarzniętym śniegu, podobnym zresztą do tego, który zastaliśmy na Rakitowie i Plosce... Wspinaczka tu raków jednak nie wymaga, bo podejście jest stosunkowo łagodne i dobre zimowe buty absolutnie wystarczą. W końcu osiągamy Ostredok (1596 m.n.p.m) i po raz drugi możemy się cieszyć ze zdobycia najwyższego szczytu tego fascynującego pasma :)

Pogoda była cały czas dziwna, bo niby panował wyż z niezłymi mrozami, który powinien zapewnić brak mgieł i daleką widoczność, a tymczasem od kilku dni utrzymywała się mgiełka na wysokości około 1,5 km która skreślała jakiekolwiek dalsze obserwacje. Mówi się jednak trudno, a zawsze to dodatkowy argument, żeby ponownie w Wielką Fatrę zawitać ;)

Wędrówka zimowym grzbietem Wielkiej Fatry - magiczna, zachęcam spróbować na własnej skórze! :)

Gdzieś na grani. A przed nami już Kriżna ze swoimi potworkami na szczycie...

Zachodnie Ramię Kriżnej, którym będziemy schodzić na Królewską Studnię...

Niemal na każdej z mijanych kulminacji się zatrzymujemy :) Kto chciałby się ze szczegółowym opisem zapoznać, zapraszam do letniej wędrówki ;>

Patrząc w kierunku Zwolenia...

A przed nami już Kriżna ze swoimi potworkami na szczycie...

Na szczycie Kriżnej przez chwilę odpoczywamy, a potem schodzimy tak jak w lecie, do Królewskiej Studni. Tyle, że tym razem inaczej niż w lecie, z uwagi na mroźną noc i kiepski stan szałasu Smrekowica :P nocujemy w hotelu. Uwaga - na fitnessie :D Za pięć euro możemy do woli poćwiczyć ;D

Wieczorem w hotelu oglądamy zachód słońca, który jest tego dnia efektowny z uwagi na ciekawe chmurki :) 

W nocy budzi nas lodowate zimno, bowiem okazuje się, że ktoś z hotelowej obsługi postanowił przetestować nasze zdolności survivalowe i wyłączył ogrzewanie. Najgorzej wychodzi na tym Krystian, który położył się spać w samym t-shircie, nawet nie wchodząc do śpiwora, w dodatku tuż przy samym oknie :D

Jeszcze poprzedniego dnia wieczorem, otrzymuję niepokojącego smsa o treści: "Jutro na Kriżnej wiatr dochodzący do 100 km/h i odczuwalna temperatura -27 stopni Celsjusza - uważajcie", który traktuję nad wyraz poważnie.. Rzeczywiście rano, widać było, że na dworze masakrycznie wieje, co zmuszało do zadania sobie pytania: Skoro tutaj tak wieje, to JAK będzie wiać na szczycie?" Znając charakter Kriżnej, pod względem wiejących wiatrów bardziej upierdliwy niż charakter Ostredoka czy Rakitowia, a porównywalny do Ploskowego, ubraliśmy wszystkie możliwe warstwy odzieży, żeby nie doprowadzić tylko do wychłodzenia organizmu. Z założeniem, że niżej oczywiście doprowadzimy się do "normalniejszego" stanu rzeczy ;)

Od rana całkiem nieźle się prezentują Góry Kremnickie...

Docieramy na Królewską Studnię... Tu już siarczysty mróz wzmagany jest przez wiatr, na tyle mocny, że jesteśmy zmuszeni zakrywać każdy centymetr swoich twarzy, bo parafrazując słowa pewnej piosenki: "Do odmrożenia jeden krok, jeden jedyny krok nic więcej"...

Do królewskiego kompletu Królewska Skała...

Masyw Smrekowa - najwyższej góry tzw. Skalnej Fatry..

Podchodząc wyżej mamy okazję spojrzeć na Ostredok i Fryczków, które dziś prezentują się tak...

I rzut oka na Skalną Fatrę, z której wybija się Tlsta z Lubeną...

Schodzenie z Kriżnej jest fajne - długie, łagodne ramię, pozwalające podziwiać szerokie panoramy. Natomiast podchodzenie pod nią - już nie :P W lecie podczas beznadziejnej pogody, gdy pod nią podchodziliśmy, to marzyliśmy, żeby jakoś przeteleportować się i znaleźć się na dole, teraz z kolei może aż tak desperacko nikt nie myślał, ale podejście wolno nam szło... To jest trochę jak z podchodzeniem na Babią - jest jedna górka, potem kolejna, a za nią jeszcze jedna - i dopiero potem właściwy szczyt ;)

Groźnie robi się na ostatnim przedwierzchołku Kriżnej - zaczyna wiać porywisty wiatr od północy, który od razu przypomina nam nasze wspomnienia ze Śnieżki... Robi się nieciekawie, ale mamy na szczęście ciężkie plecaki które dodają nam kilogramów i kijki, którymi się możemy zaprzeć. Ale i tak każdy krok wymaga ogromnego trudu i zdobycie Kriżnej ma dla nas zwielokrotnioną wartość...

Na Kriżną docieram już bez aparatu - w temperaturze przekraczającej -25 stopni Celsjusza pada akumulator (samo zresztą używanie aparatu notabene jest głupie przy tak ostrych mrozach, natomiast jeśli chodzi o sam akumulator, koniecznie należy się wyposażyć w co najmniej dwa, mi jeden wystarczał na 10 zdjęć w ówczesnych warunkach, a dla porównania w zwykłych warunkach - przedział 0; +40 stopni Celsjusza, mogę wykonać na jednym ładowaniu i 300-400 fotek). Pozostała komórka, ale wszystkie zdobycze dzisiejszej techniki na tak wysokie mrozy nie są odporne - wystarczyło zrobić dwa zdjęcia, a ze 100% baterii zrobiło się 0. Mosiowy iphone będzie długo pamiętał ten wyjazd - próbowaliśmy nagrać wiatr na szczycie, ale się po prostu nie dało :D Telefon automatycznie się wyłączał, po włączeniu kamery ;) Niech za dowód ciężkich warunów jakie nam towarzyszyły będzie jeszcze fakt, że mój zegarek, na kilka minut... zamarzł, wywołując na twarzach naszej czwórki niezłe zdziwko...

Rozładowały się trzy z czterech telefonów, oprócz jednego, Ali, którego nie używaliśmy w ogóle na wszelki wypadek ;) Gdy zeszliśmy poniżej szczytu Liszki, nagle z zera procent baterii, zrobiło się 100 z powrotem ;) Takie wariactwo elektroniczne :)

Rozładowały się trzy z czterech telefonów, oprócz jednego, Ali, którego nie używaliśmy w ogóle na wszelki wypadek ;) Gdy zeszliśmy poniżej szczytu Liszki, nagle z zera procent baterii, zrobiło się 100 z powrotem ;) Takie wariactwo elektroniczne :)

Następnie przez Majerową Skałę schodzimy standardowo niebieskim szlakiem do Starych Gór, gdzie się przebieramy, kupujemy rohliki i czekoladę studencką ;> a potem wracamy autobusem SAD-u do Rużomberka. Tam wchodzimy do sklepu po złotego bażancika aby mieć do Polski i udajemy się na dworzec, skąd wracamy dzięki tanim biletom, czeskim pendolino jadącym z Koszyc do Pragi. Szybko i bez przesiadek lądujemy w Ostrawie, skąd musimy jeszcze się cofnąć do Bohumina (o dziwo akurat tam się nie zatrzymywał) i jesteśmy o 20 przy samochodzie, kończąc naszą czterodniową eskapadę. W domu jesteśmy przed dziesiątą, zatrzymując się po drodze jeszcze na kebaba, a następnego dnia z rana (sylwester) udaję się z powrotem do Krakowa, gdzie wieczorem bawię się na rynku ;) Z tego wszystkiego jestem koniec końców w miarę zadowolony, bo udało się bezkompromisowo połączyć przyjemne z przyjemnym :D

A Wielka Fatra okazała się być ponownie naprawdę fantastyczna i cała ta kilkudniowa wędrówka zasługuje absolutnie na miano fenomenalnej :) Idealny trip, żeby podsumować udany dla mnie i myślę że też dla moich towarzyszy, górski rok 2014...

Cała przygoda ma swój początek w Rużomberku (nie jak błędnie wskazuje powyższe zdjęcie - w Czeskim Cieszynie). Było kilka minut po 12 kiedy nasz autobus, spóźniony o kwadrans, wysadził nas na dworcu autobusowym położonym obok dworca kolejowego na prawym brzegu Wagu... Tak jak już wcześniej wspominałem, nie mieliśmy tyle euro, ile chcieliśmy mieć :D... Dlatego też zdecydowaliśmy poszukać kantoru. CO W PRAKTYCE OKAZAŁO SIĘ CHOLERNIE TRUDNE. Rużomberok bowiem w sobotę, od godziny 12, nie ma czynnego kantoru! Przeparadowaliśmy przez całe miasto włącznie z Placem Hlinki czy głównym deptakiem miasta! Szwendaliśmy się przez dobrych kilkadziesiąt minut, aż w końcu zdecydowaliśmy że znajdziemy bank, trudno że nie po korzystnym kursie, ale zawsze jednak, dodatkowe pieniądze będą. Ale los płatał nam figle od kilku dni i tym razem było tak samo, banki były już pozamykane, kantoru nie było, więc desperacko wybrałem się do trzygwiazdkowego hotelu na głównym deptaku miasta. Pewny, że znajdę tam odpowiedź na pytanie, gdzie mogę wymienić forsę, wchodzę i pytam najpierw w języku polskim, mając nadzieję, że może ktoś załapie o co chodzi, następnie słysząc, że to nie przynosi efektów, po angielsku i czuję narastające oburzenie, widząc zdezorientowanie recepcjonistki. Pod koniec "CURRENCY EXCHANGE" już niemal przesylabowuję... Po kilku nieudanych próbach, gdy już mi opadły z bezsilności ramiona, podejmuję ostatnią próbę i pytam po słowacku xD No tu już pewnie i ja się nie czułem, ale wymamrotałem "zmenareń" na co usłyszałem: "Przepraszam, ale ja nie jestem stąd i nie wiem" Hmmm... No to na taką rozbrajającą odpowiedź już nie byłem totalnie przygotowany i maksymalnie zrezygnowany wyszedłem z hotelu.. Co zrobiliśmy? Pojechaliśmy do Żyliny, wściekle głodni, ale pewni, że tam już dokonamy tego i owego, choć oczywiście w tym miejscu należy potwierdzić, że niefortunne zdarzenie wywołuje kolejne. Dlaczego? Bo nasz pociąg oczywiście nabrał opóźnienia i wjechał na peron żylińskiego dworca, tuż przed odjazdem naszego drugiego pociągu do Czadcy. Nie mieliśmy czasu żeby kupić bilet w dworcowej kasie, tylko od razu wysiedliśmy z jednych drzwi i wsiedliśmy do drugich :P I tu nastąpił kolejny pech -_- W miarę zadowoleni wyjeżdżaliśmy już z Żyliny, wyjęliśmy z portfela po 1,50 (tyle kosztował nas bilet Czadca-Żylina) i gdy pojawiła się szanowna konduktorka, poprosiliśmy o trzy bilety właśnie do Czadcy. Nastąpił jednak zonk, bo ze względu na to że kupowaliśmy bilety u konduktora, mając na stacji kasę, bilet podrożał o jakieś 200% i suma summarum... brakło nam kilku euro. Trafiliśmy jednak na osobę, o najbardziej wkurzającym charakterze, typu: "I tak Cię uwalę". Na nic zdało się żmudne tłumaczenie że poprzedni pociąg się spóźnił i nie było szans, żeby kupić bilety w kasie, płacić trzeba było zamiast 4,50 za naszą trójkę, to 9 euro. 40 złotych za przejazd 30 kilometrów osobowym pociągiem?! Fakt, faktem wpierniczony byłem na siebie, że kupiliśmy w Cieszynie za mało euro, ale prawdopodobnie nawet mając ich więcej, wydalibyśmy je już wcześnie, mając świadomość że po powrocie do cywilizacji, znowu w kantorze, albo w banku, coś wymienimy (karty jeszcze wówczas żaden z nas nie miał). Nie mieliśmy euro, ale mieliśmy za to korony, złotówki, forinty, a nawet.. funta egipskiego ;) Na nic to się nie zdało, babka.. zatrzymała pociąg i nas, od tak, jak pijanych meneli.. wyrzuciła :D
Owe miejsce znajdowało się na północ od Żyliny, ale poza jakimikolwiek osiedlami. Stacja otoczona była przez Kisucę i pola. Rozkład, ławka i finito. Co mogliśmy w takiej sytuacji zrobić? Ano niewiele.. Po wyrzuceniu z siebie tysiąca niecenzuralnych określeń pod adresem kolei słowackich stwierdziliśmy, że wracamy do Żyliny. Ale że pociągu nie było, najbliższy był za godzinę, szukaliśmy przystanku SAD, co też nie było takie proste, bo wkoło nie było drogi :) Poszliśmy więc, wydeptaną ścieżką ze stacji, mając nadzieję, że GDZIEŚ nas ona doprowadzi i rzeczywiście po paru minutach marszu, spotkaliśmy jakąś starszą panią, która na pytanie: "zastavka SAD" odpowiedziała bardziej rzeczowo, niż pani w recepcji hotelu.. Doczłapaliśmy na przystanek i za pieniądze które nam zostały, wróciliśmy do Żyliny :) Tym jednak już pewni, że kantor znajdziemy. Ale tu kolejna lipa. Było już po drugiej i zarówno banki jak i kantory były pozamykane^^ Rzecz nie do pomyślenia, żeby w czwartym największym mieście kraju o 14:30 nie było gdzie zmienić pieniędzy! W końcu, na skraju starego miasta w jakimś centrum handlowym, znaleźliśmy czynny bank i po miażdżącym dla nas kursie zmieniliśmy złotówki. Oczywiście nie było już osobowego pociągu i musieliśmy wracać do Cieszyna ekspresem, za mało przyjemne 17 euro. Od osoby i dopiero o siedemnastej.
I tak niewiele trzeba, aby doszło do takiej absurdalnej sytuacji. A wystarczyłoby że w Rużomberku BYŁBY czynny kantor lub po prostu nadzwyczajnie w świecie, pociąg się nie spóźnił o 30 minut...Wtedy dojechalibyśmy do Czadcy, za bilety kupione w kasie, a tam już do Mostów k. Jabłonkowa, za korony czeskie, bowiem w pociągu łączącym Czadcę z Mostami można płacić w obu walutach... Ale mimo całej tej historii, wracaliśmy do domu zadowoleni, bo jakby nie było nasz pobyt na Słowacji został przymusowy przedłużony :)
To tyle z Wielkiej Fatry i tyle na razie słowackich relacji... W następnej będzie ciąg dalszy naszych eskapad pomaturalnych i... niespodzianka ;)
PS SPECJALNE PODZIĘKOWANIA DLA MOSIA I KRYSTKA ZA PAMIĘTNY :> WYJAZD
DO ZOBACZENIA :)