Odkrywania Słowacji ciąg dalszy! Po majówkach w Małej Fatrze, Górach Szczawnickich, Górach Strażowskich, Masywie Polany i Rudawach Weporskich nadszedł czas na relację z kolejnego, zapomnianego przez turystów pasma górskiego, którym jest łukowato rozciągające się Branisko i Bachureń, stanowiące naturalną granicę między Spiszem i Szaryszem.

Tyle, że tu drobna niespodzianka 😈Aby dodatkowo urozmaicić wyjazd, plan został wzbogacony o fragment pobliskiego pasma Czarnej Góry stanowiącego najbardziej na wschód wysunięty fragment Rudaw Słowackich, z którego przygody zaprezentuję Wam w tej relacji. Stawiam "pisiont groszy", że mało kto z Was o nim słyszał - zresztą przyznaję - ja też długo o nim nie miałem zielonego pojęcia.

To co zaciekawieni? Możemy zaczynać? 😇

Cała majówka zaczęła się tradycyjnie już w Gliwicach, gdzie byłem umówiony z Krystianem, który jako jedyny zgłosił mi swe towarzystwo na tym wyjeździe. Bardzo wczesnym rankiem wyruszyliśmy więc najpierw z Gliwic do Katowic, potem z Katowic do Cieszyna, by po przejściu granicy kontynuować podróż w kierunku Koszyc - drugiego co do wielkości miasta Słowacji.

Aby zaoszczędzić czasu, wybraliśmy podróż pociągiem kategorii SuperCity, który umożliwia szybką i wygodną podróż z Czech na Słowację. Bilet z Czeskiego Cieszyna do Kysaku, kupiony na stacji kosztował zaledwie 17 euro. Zaledwie, bowiem nie przysługiwała nam zniżka studencka, a przecież bilet był kupowany z dnia na dzień.

Podobne standardy podróży umożliwiają też pociągi przewoźników: RegioJet i Leo Express. Obaj kursują po podobnej trasie, łącząc Pragę z wschodnią Słowacją.

Podróż do odległych, wschodnich terenów Słowacji odbyła się w bardzo przyjemnej atmosferze. Wprawdzie jazda w klimatyzowanym członie zespołu trakcyjnego, z regulowanym położeniem fotela i miękkim zagłówkiem, to nie to samo co klimat jaki czuję podczas podróży w zdezelowanym wagonie, z niedomykającymi się oknami i zasłonkami pamiętającymi minioną epokę, z którymi kojarzą mi się dawne wyjazdy w góry, to otwarcie przyznaję, że jeśli mamy przed sobą względnie długą podróż i dalszy wysiłek, to jest to dobre rozwiązanie. Nie ma sensu być zmordowanym już na starcie 😉

Swoją drogą w mojej ocenie pociąg + góry = wyborne połączenie 😍

Dworzec w Kysaku.

SuperCity "Kosican"

Po odnalezieniu szlaku pośród domostw Kysaka, skierowaliśmy się w kierunku okolicznych lasów. Szło się średnio przyjemnie; było parno i ewidentnie burzowo. I choć żartowaliśmy sobie z tego faktu z Krystianem, to gdzieś tam w duchu każdy z nas gorąco liczył na to, że żaden cumulonimbus z wyładowaniami nam się nad głowami nie zatrzyma.

Naprzód! Marsz!

Zaskoczeniem natomiast był sam las - wyjątkowo bujny i zdrowy. Trzeba zresztą przyznać, że kompleksy leśne we wschodniej Słowacji potrafią prezentować się imponująco i spacer pośród dorodnej buczyny potrafi zachwycić.

Początkowo szlak podążał zwykłym leśnym duktem, by potem przejść na bitą drogę, która umożliwiała dojazd do przysiółka położonego na zachód od Kysaku, gdzie znajdowały się działki i domki letnie.

Kilkanaście minut podejścia pozwoliło nam osiągnąć równoleżnikowo ciągnący się grzbiet Janosikowej Baszty. Od charakterystycznej wychodni dzielił nas wtedy jeszcze dobry kilometr, ale między drzewami miejscami można było wypatrzeć już sąsiednie wzniesienia...

Samej Janosikowej Baszty wyczekiwałem naprawdę z niecierpliwością. To jedna z mniej znanych widokowych miejscówek na Słowacji, moim zdaniem niczym nie ustępująca popularnemu Tomaszowskiemu Widokowi (sł. Tomasovsky Vyhlad) ze Słowackiego Raju. Zresztą zaraz sami zobaczycie.

Potężna wychodnia wznosi się przeszło 200 metrów ponad dnem wąskiej doliny Hornadu, umożliwiając podziwianie panoramicznych widoków na poszczególne części pasma Czarnej Góry i Szaryskich Wierchów.

W dole, prócz meandrującego Hornadu, zobaczymy magistralę kolejową łączącą Poprad z Koszycami, którą raz po raz przejeżdżają pociągi, dźwiękiem stukoczących kół wypełniając okolicę.

W tym miejscu należy się Wam jeszcze krótkie wyjaśnienie dotyczące orografii tych terenów. Jak już wspominałem przy okazji relacji z Rudaw Weporskich i Masywu Polany, nasz podział (proponowany przez Jerzego Kondrackiego) tej części Karpat, różni się dość znacząco od podziału przyjmowanego przez Słowaków.

Wprawdzie oba podziały kwalifikują pasmo Czarnej Góry do makroregionu Rudaw Słowackich, czyli jednej z kilku składowych tzw. Wewnętrznych Karpat Zachodnich, to różnice następują w podziałach na poszczególne jednostki niższego rzędu.

Odbiegając na chwilę od tematu, przypomnę, też że same Rudawy Słowackie przez Polaków są pojmowane za większy obszar górski niż na Słowacji. Nasi sąsiedzi wydzielają także Słowackie Średniogórze, którego znaczna część - m.in. Masyw Polany czy Góry Szczawnickie - są traktowane przez Pana Kondrackiego jako fragmenty Rudaw.

Mówię o tym dlatego, że ma to znaczenie w kontekście dalszego podziału. Tak jak wspomniałem wyżej, Czarna Góra jest zaliczana do Rudaw Słowackich, których częścią są Rudawy Spiskie - pasmo górskie, obejmujące tereny przez Słowaków zaliczane do Gór Wołowskich (Volovske vrchy), i właśnie Czarnej Góry, których podział Jerzego Kondrackiego nie wyróżnia.

Co ciekawe, widoczne na zdjęciach po przeciwnej stronie doliny Hornadu wzniesienia Wyżyny Szaryskiej (sł. Sarisska vrchovina) to już Zewnętrzne Karpaty Zachodnie i makroregion Obniżenie Podhalańsko-Orawskie. To samo do którego należą Pieniny, Spiska Magura czy Góry Lewockie 😊 Z pasmem Czarnej Góry łączy je jedynie to, że również należą do Karpat Zachodnich. Jak wszystko co rozciąga się na zachód od Przełęczy Łupkowskiej - bądź jak przyjmują Słowacy - Przełęczy Tylickiej.

To tyle z wywodu, czas ruszać dalej!😉

Dalsza droga z Janosikowej Baszty w kierunku szczytu o nazwie Prielohy to dosyć monotonna wędrówka lasem. Aż po następny w kolejności Wysoki Wierch idzie się jednak w miarę uczęszczaną, szeroką leśną drogą. Trudno też o problemy z orientacją.

Pod wspomnianym Wysokim Wierchem, znajduje się niewielka wiata, która może służyć w przypadku pogorszenia się pogody jako miejsce awaryjnego noclegu, jeśli mamy karimatę i śpiwór. W nieco sporym oddaleniu znajduje się źródło - aby je odnaleźć należy odejść zielonym szlakiem w kierunku rozdroża "Pod Vysokym Vrchom" i tam kawałek zejść szlakiem niebieskim.

Zjedliśmy po batoniku i ruszyliśmy zielonym szlakiem w kierunku Siwca. Tym razem okazało się jednak, że szlakową ścieżkę, trudno nawet nazwać ścieżką - była strasznie zarośnięta <choć na zdjęciu poniżej tego nie widać> a sprawny marsz utrudniały dodatkowo powalone pnie.

Gdy wyruszaliśmy spod wiaty było już jednak dosyć późno i słońce zaczynało się chylić ku zachodowi. Późnowiosenny, liściasty las, w którym rosło sporo kwiatów nabrał wtedy różnorakich barw 😄

Wejście na wierzchołek nienazwanego szczytu leżącego na północny-zachód od Wysokiego Wierchu było męczące z uwagi na gubiącą się co jakiś czas ścieżkę i połacie pokrzyw, których ominięcie należało do nie lada wyzwań.

Wiecie, był to już taki moment, że nie walczyło się o to by nie zostać pokłutym, ale o to by nie zostać zjedzonym przez pokrzywy 😂

Mnóstwo gęstwin i zarośnięte ścieżki, po których człowiek stąpa raczej z rzadkością, każą przypuszczać, że w okolicach żyje też sporo zwierząt. Podczas wędrówki idąc jako pierwszy spłoszyłem w pewnym momencie stado saren - i całe szczęście że saren 😝 - niemniej jednak jestem pewien, że tamtejsze lasy zamieszkają także inni, więksi przedstawiciele lokalnej fauny.

Na miejsce upragnionego biwaku, tj. na Sedlo pod Bradlom, dotarliśmy gdy słońce już zachodziło. Przyjęliśmy to z ulgą, bo wędrówka przez dziki las dała nam naprawdę w kość 😅 A najbardziej Krystianowi, który pod koniec dnia zaczął zmagać się z bólem w stopie.

Miejsce, w którym wylądowaliśmy, choć charakteryzowało się ograniczonymi widokami - jedynie na zachód w kierunku skrajnych fragmentów Gór Wołowskich, m.in. Folkmarskiej Skały, ale także Kojszowskiej Hali czy Ostrego Garbka; oraz rzecz jasna na wschód, na ostry wierzchołek Siwca - miało jednak w sobie bardzo dużo uroku. Zdaję sobie sprawę, że to moje odczucie mogło wynikać z radości dotarcia do celu 😉

W głębi Kojszowska Hala - jeden z najbardziej znanych szczytów Gór Wołowskich.

 






Widok na zachód, w stronę Gór Wołowskich.








Bujanov i Kozinec.

Widoczny w głębi Somar, to już nie Czarna Góra a Wyżyna Szaryska.

Bokszowska Skała.