Morgusiowe wędrówki

Zaprezentowana w niniejszym poście trasa, skupia się przede wszystkim na najbardziej klasycznej drodze łączącej łatwo dostępną z Oberstdorfu osadę Birgsau z jeziorkami Rappensee i leżącym nieopodal nich schroniskiem Rappenseehütte - bardzo popularną bazę wypadową w szczyty należące do grupy "Głównego Grzbietu Algawskiego" - Allgäuer Hauptkamm, tj. Biberkopf czy Hohes Licht.

Trudności techniczne - ograniczone. Z uwagi na nachylenie zboczy i sporą różnicę wysokości, droga może być wyzwaniem kondycyjnym dla osób o słabszej kondycji fizycznej. Na zachętę warto wymienić występowanie schronisk i chatek pasterskich po drodze, które mogą ułatwić regenerację.

Umęczeni poprzednim dniem kładliśmy się z przekonaniem, że będziemy spać jak zabici, ale wcale tak się nie stało. Być może potwierdziła się stara zasada, że duży wysiłek wcale nie łączy się z dobrym snem, być może warunki, których doświadczyliśmy, okazały się być "mieszanką wybuchową".

W każdym razie sala, w której spaliśmy, była dość ciasna a przy tym pełna ludzi, przez co w jej wnętrzu było gorąco - a z uwagi również na pochrapywania - dosyć głośno. Połączenie było zabójcze, zatem rano, gdy zza okien dolatywało więcej chłodnego powietrza, przespaliśmy pierwszy budzik, a gdy już się zwlekliśmy, to czuliśmy się zdezorientowani i lekko połamani.

Tak zaczynał się ostatni dzień w trakcie tamtego wyjazdu 😂

Końcówka drogi do Birgsau przebiegała już bez żadnych postojów na zdjęcia, żwawo, niczym powrót na Palenicę Białczańską. Planowo złapaliśmy autobus i wkrótce byliśmy przy samochodzie, skąd jeszcze tego dnia wyruszaliśmy w kierunku Polski.

🚩Birgsau (966 m n.p.m.) - 14:00

Wtedy wracaliśmy z drobnym poczuciem niedosytu, ale nie martwcie się. Na tutejszą Orlą Perć jeszcze wrócimy, w kolejnych relacjach z Alp Algawskich!

Jeśli zdarzyło się Wam podróżować samochodem z Polski w Wielką Fatrę, do Donowałów bądź dalej w stronę Bańskiej Bystrzycy (i Budapesztu), to z dużym prawdopodobieństwem pokonywaliście odcinek z Dolnego Kubina do Rużomberka. Jadąc tamtędy od strony Polski przejeżdża się w sąsiedztwie imponującej piramidy Wielkiego Chocza (Veľký Choč, 1608 m n.p.m.), a nim to następuje, szosa przecina inną, znacznie niższą, choć również skalistą, kulminację jaką jest Tępa Skała (Tupá skala, 813 m.n.p.m.), która wraz z sąsiednią Ostrą Skałą tworzy z perspektywy samochodu całkiem atrakcyjną wizualną parkę. Parka ta należy zaś do słabo znanego w Polsce organizmu jakim jest Pogórze Orawskie (Oravská vrchovina), o którym dziś Wam między innymi opowiem.

Najogólniej rzecz ujmując, Pogórze Orawskie wypełnia obszar między Orawską Magurą, Małą Fatrą, Górami Choczańskimi a Tatrami i Górami Skoruszyńskimi (o których też dzisiaj będzie, ale nieco później). Rejon ten przyjmuje charakter łagodnych wzgórz i rozdzielony jest meandrującą Orawą, a jego centrum stanowi wspomniany Dolny Kubin.

Tyle na początek, bo o wszystkim powiemy sobie stopniowo 😉 Póki co dopowiem tylko, że na mojej liście Pogórze Orawskie widniało od dłuższego czasu a moja kilkudniowa trasa w poprzek północnej Słowacji została tak ułożona by można było się z nim zapoznać. Także - do boju!

***

Noc spędzona w pensjonacie w połączeniu z wybornym śniadankiem nadała mi nowych sił, których tego (i jeszcze kolejnego) dnia mocno potrzebowałem. Trasa rozpoczynała się w centrum miasta, zatem potrzebowałem jeszcze skorzystać z pomocy autobusu by do niego spod pensjonatu dotrzeć. To wszystko - w połączeniu z wygodnym łóżkiem i porannym obżarstwem - sprawiło, że na start dotarłem dosyć późno.

Formalnie zatem mój spacer zaczął się w sąsiedztwie lokalnego dworca kolejowego, gdzie znajduje się punkt początkowy szlaku zielonego wiodącego na Kubińską Halę i czerwonego szlaku, który drepta sobie do Orawskiego Białego Potoku i dalej. I to właśnie podążając za paskami koloru czerwonego ruszyłem na wschód, przechodząc przez tory, a następnie pod wiaduktem drogi krajowej nr 59, którą pędzą samochody w stronę Rużomberka i Bańskiej Bystrzycy, i wreszcie przez blokowiska oraz ogródki działkowe, stopniowo pozostawiając za sobą miejski gwar.

Widoczne obniżenie to przełęcz Przysłop (Prislop), przez którą przebiega droga nr 78 z Dolnego Kubina do Namiestowa

Do snu kładłem się zatem pod gołym niebem, otulając śpiwór namiotową płachtą, zaśmiewając się pod nosem z siebie, że niosę przez trzy dni na plecach namiot, z którego de facto nie skorzystałem. Na moje szczęście - nic nie wskazywało na to, że będzie padać.

I tym jakże miłym wspomnieniem dotarliśmy do końca relacji, żegnając nie tylko Pogórze Orawskie, ale także Góry Skoruszyńskie. Ledwo je tylko skubnąłem, ale myślę, że co nieco udało się Wam pokazać, to tereny leżące zawsze "z boku", ale naprawdę ciekawe pod kątem lekkiej przechadzki albo rowerowej przejażdżki.

A w kolejnej relacji z tej serii - zapraszam w Tatry!

Do zobaczenia!