Morgusiowe wędrówki

Łańcuch górski: Alpy (Alpy Wschodnie)

Sektor: Północne Alpy Wapienne

Pasmo górskie: Alpy Algawskie

Podgrupa: Sudostliche Walsertaler Berge

Trasa z Fiderepasshütte do Mindelheimer Hütte, określana w źródłach niemieckojęzycznych jako Krumbacher Höhenweg, bez wątpienia należy do jednych z najbardziej widokowych w Alpach Algawskich. Nie jest przy tym trasą graniową; grzbiet przecina w tylko jednym miejscu, zwanym Fiderescharte.

Opisany odcinek nie jest wielce wymagający kondycyjnie a trudności techniczne są niewielkie. Tradycyjnie, jak to często na szlakach Alp Algawskich bywa, przeszkodą może być kruche podłoże, dlatego warto mieć ze sobą kijki trekkingowe.

Zamarzyło nam się ongiś przeżyć wschód słońca w Alpach Algawskich. Taka nadająca się znakomicie do tego celu okazja miała miejsce w trakcie naszej kilkudniowej wyrypy "od schroniska do schroniska", a dokładniej przy okazji wizyty w Fiderepasshütte, w zasięgu którego znajduje się co najmniej kilka miejsc, które mają odpowiedni potencjał widokowy. Niezłe punkty obserwacyjne można znaleźć na zboczach Oberstdorfer Hammerspitze (bardziej ambitni mogą próbować się na szczyt, choć warto uważać ze względu na trudności terenowe), ale prawdziwą petardą jest grzbiet położony na południe od schroniska. Schronisko od przełęczy Fiderescharte, mieszczącej się właśnie w owym grzbiecie, oddalone jest o mniej więcej 20 minut drogi. Prostej dodajmy do tego, co jest naprawdę istotne, gdy wyruszamy jeszcze nierozbudzeni po ciemku.

Wstaliśmy zatem zdecydowanie wcześniej niż w poprzednich dniach naszego pobytu, ale jednak nie była to pobudka z gatunku "zabójczych". Choć, zauważyłem, nie pierwszy raz, że wschody słońca raczej nie cieszą się wśród schroniskowych turystów taką popularnością jak u nas - co to to nie. Tak było i tym razem, skradaliśmy się na paluszkach po lekko skrzypiącym korytarzu, nasłuchując spokojnych pochrapywań, uśpionych dnia poprzedniego niejednym kuflem złocistego płynu z pianką.

Już po wyjściu z budynku zjedliśmy na szybciora trochę kabanosów i w świetle czołówek ruszyliśmy na szlak. Napisałem na samym początku, że mieliśmy do przejścia bardzo niewielki kawałek - no było to dosłownie z 20 minut marszu. Po piargach, ale po dobrze zabezpieczonej ścieżce. 

Na grzbiet, przełęcz Fiderescharte, dotarliśmy zgodnie z planem, w punkt, gdy na horyzoncie pojawiała się już delikatna łuna. Do wschodu pozostało jeszcze trochę czasu, ale trzeba było znaleźć odpowiednie miejsce, pozostawić plecaki, rozłożyć się. No i zabrać się za zdjęcia 😊

🚩Fiderescharte (2181 m n.p.m.) - 05:00

Gdybyście pytali jak wygląda sama Fiderescharte...

I z takimi oto wyjątkowymi widokami dreptaliśmy przed siebie, z wolna przesuwając się wzdłuż kolejnych Schafalpenkopfów (kolejno od zachodu Sudlicher Schafalpenkof, kolejno Mittlerer Schafalpenkopf i ostatni - Nordlicher Schafalpenkopf). W porównaniu do zapierających dech w piersiach szczytów Allgauer Hauptkamm południowe ściany Schafalpenkopfów prezentują się mniej atrakcyjnie, przez co w trakcie marszu pozostają nieco zapomniane, choć na żywo prezentują się i tak dużo bardziej imponująco niż na poniższych zdjęciach.

Mittlerer Schafalpenkopf (2296 m n.p.m.) i jego zbocza...

Mindelheimer Hütte już na wyciągnięcie ręki

Do mety przedpołudniowego etapu mieliśmy już jednak niedaleko. Przysiółek Lechleiten jest oddalony bowiem o zaledwie 30 minut drogi od przełęczy, w nim zaś, wg mapy, znajdować się miał Holzgauer Haus, który zapowiadał się jak porządny gasthaus. Co za tym idzie, zacieraliśmy rączki na dobrego radlerka.

O naszej wizycie w Lechleiten i o tym co robiliśmy popołudniu usłyszycie już jednak w kolejnej relacji. Tymczasem!

🚩Lechleiten (1539 m n.p.m.) - 12:00

Czym dla górołaza różni się czerwcówka od majówki? Ano tym, że pierwsza z nich słabo nadaje się na włóczęgę po wyższych górach. Z reguły bywa tak, że zalega w nich wtedy śnieg, a poranki i wieczory bywają rześkie, zatem w bagażu muszą znaleźć się rzeczy na zmienne warunki pogodowe. Czerwcówka, choć ruchoma ze względu na Boże Ciało, jest zdecydowanie bardziej łaskawa, a temperatury na tyle wysokie, że bardziej należy się martwić czy upały nie odbiorą nam przyjemności z wędrówki aniżeli chłodnymi wieczorami. Zatem majówka tak, ale raczej w niższych górach, zaś niedosyt spacerów wysoko położonymi halami, o turniach nie wspominając, można sobie odbić miesiąc później.

Gdy nastał kolejny rok i jęła zbliżać się czerwcówka tradycyjnie włączyłem portal hiking.sk i zafrasowany spojrzałem na mapę, uświadamiając sobie, że w łatwo dostępnej północnej Słowacji, która lepiej nadaje się na czterodniowe wypady aniżeli jakakolwiek inna, ostało się mało miejsc zapewniających wystarczającą dawkę atrakcji. Wiedziałem, że i tym razem pojadę sam, trasę zatem mogłem dobrać wyłącznie pod siebie i w sumie dość szybko postanowiłem połączyć ze sobą kilka szlaków znajdujących się na mojej małej liście "to do". Zacząć miałem od małofatrzańskiej Osnicy i w ten o to sposób miałem zawędrować na start swojej marszruty w dolinie Vratnej.

Nim jednak dotarłem do "małej ojczyzny" Janosika, czekała mnie dłuższa niż zwykle podróż, którą zawdzięczałem delikatnemu rozkomunikowaniu mojego pociągu IC Moravia w Bohuminie z pociągiem do Żyliny. W efekcie czego mimo wczesnej pobudki w Żylinie byłem dopiero po godzinie 9, a do kompletu czekała mnie jeszcze przejażdżka autobusem. A w zasadzie dwie, bo by dotrzeć do węzła szlaków w Stefanowej, musiałem się raz jeszcze przesiąść w centrum Terchowej.

Nieco wymięty opuściłem jednak w końcu autokar na parkovisku u stóp Wielkiego Rozsutca. Powitała mnie tu całkiem spora gromadka samochodów, która uświadomiła, że pora nie jest zbyt wczesna i mówiąc krótko - trzeba ruszać do boju!!😉

Nim jednak czmychnąłem z wietrznej przełęczy, spojrzałem jeszcze w stronę Magury Orawskiej z przyjemnością wspominając przygody z tych gór sprzed roku. Stąd, to jest z Medziholia, pasmo to wydaje wznosić się naprawdę na wyciągnięcie ręki, a sam widok, ze względu na położenie przełęczy poniżej linii szczytu Minczola, zachęca do odwiedzenia tego miejsca znacznie bardziej niż gdy się patrzy nań, z któregoś z wyższych szczytów Krywańskiej Fatry.

Krajobrazów (kwiecistych) Medziholia ciąg dalszy. Na ostatnim planie fragment Stoha

Z Małej ku Wielkiej Fatrze

Łukowato wygięty masyw Osnicy w części zachodniej, a więc tej opadającej w stronę Medziholia, ma łagodniejszy charakter. Im bliżej jednak głównego wierzchołka, zamykającego ten niewielki masyw od wschodu, grzbiet zwęża się, nadając ostatecznie unikalnych dla Osnicy widoków. Ale o tym jeszcze za chwilę, na razie jeszcze trochę połonin. 

Najedzony i wypoczęty, z nowymi siłami przystąpiłem do zejścia w stronę przełęczy Strungovy Prislop. Ten odcinek, zwłaszcza w pierwszej części schodzenia, wymagał naprawdę dużej uwagi, bo w łatwy sposób można tam poślizgnąć się na śliskich trawach. Jak to bywa w takich miejscach - kijki trekkingowe to bardzo pomocna rzecz.

Pod nami dolina Zazrivki, a za nią masywy Hrcovej Kecki (po lewej) i Lysicy (po prawej)

Szybko również spostrzegłem się, że przekroczyłem pewną nieznaczoną na żadnej mapie granicę między dwoma światami Małej Fatry - tę popularną, momentami wręcz ciasną, zostawiłem definitywnie na Osnicy, tu zaś na zboczach opadających w stronę Strungovego Prislopu czuć było tego znacznie rzadziej występującego ducha dzikiej Krywańskiej Fatry.

Panorama Osnicy ze Strungovego Prislopu

Za Strungovym Prislopem te odczucia jeszcze przybrały na sile. Chociaż niebieski szlak wdrapuje się na zaledwie jeden z kilku wierzchołków Magury, to ten odcinek bez kozery można nazwać przeprawą. Przeprawą przez niezliczone korzenie i połamane drzewa. Warun trudny a i krajobraz gęstej puszczy nasuwa myśli o niedźwiedziach brunatnych zamieszkujących Małą Fatrę. Tak tylko mówię ;>

W końcu nastąpił jednak wyczekiwany moment i szlak przeprowadził mnie na drugą stronę grani, co jednoznacznie sygnalizowało koniec przygód w gęstym lesie. Teraz czekało mnie już tylko strome zejście, ale widoki - one lada moment miały powrócić 😁

Szypy i Kopa. Oba masywy dzieli nieodległy przełom Wagu

W istocie miejsce jest absolutnie cudowne i można się nim delektować w spokoju, gdyż szlak niebieski, jak już wiecie, nie należy do najczęściej wybieranych, zwłaszcza jego odcinek na południe od Osnicy. W moim wypadku była to bardzo miła gratyfikacja na zakończenie pierwszego dnia wędrówki...

W pensjonacie umyłem i przebrałem się, a następnie postanowiłem wyruszyć jeszcze do centrum coś zjeść. Mimo że byłem oczywiście bez dostępu do auta, a sama Beniowa Ligota znajduje się kawałek od głównej części Dolnego Kubina, to okazało się, że kursował tu miejski autobus, który z dwa razy skrócił mi drogę 😇

Zabytkowy kryty most nad Orawą w Dolnym Kubinie

Po powrocie do centrum miasta od razu skierowałem się do lokalu (restauracja Koliba, polecam), który wcześniej sobie wybrałem, zaliczając po drodze jeszcze spacer po bulwarach nad Orawą. Najedzony po korek (tradycyjny zestaw: zupa czosnkowa, haluszki) zmusiłem się jeszcze do odwiedzenia nieodległego rynku (Hviezdoslavovo namestie), na osi którego, elegancko, wznosi się Wielki Chocz.

Rynek w Dolnym Kubinie

Popatrzyłem chwilę na znajomą piramidę i skierowałem się w stronę pensjonatu. Dzień zaczął się dla mnie dosyć wcześnie, dlatego szybko zaczęła się we mnie odzywać chęć wskoczenia pod kołderkę. Nie chciałem walczyć sam ze sobą, świadom wyzwań czających się w trakcie kolejnych dni, więc koło siódmej byłem już z powrotem na miejscu, z zamiarem porządnego wyspania się...

Dzięki za dziś i do zobaczenia w kolejnej relacji...

Mapa przebytej trasy. Źródło: mapy.hiking.sk