ELEKTRONIKA + INNE AKCESORIA

Tak się prezentował nasz bagaż rejestrowany na lotnisku 😆

Z tej mapy korzystaliśmy podczas pobytu w masywie Monte Perdido.

Podróż pociągiem kategorii AVE.

Strony Pana Edwarda Krzyżaka nie mogło w tym zestawieniu zabraknąć. Znam ją od bardzo dawna, od czasów, gdy jeszcze de facto nie ciągnęło mnie za bardzo w Pireneje, ale zaciekawiony światem oglądałem sobie na swoim pierwszym komputerze fotki z przeróżnych gór Europy i w zasadzie całego świata. Wtedy odnalazłem ową stronę - a były to czasy poprzedniej dekady - i mogłem się przenieść wirtualnie w Pireneje. Wiele rzeczy się zmieniło przez ten czas, ale jednego można być pewnym - ta strona pozostała najlepszym polskim kompendium dotyczącym Pirenejów, na którym znajdziecie obecnie ponad 120 relacji z różnych zakątków tych wspaniałych gór. Zapraszam w imieniu Pana Edwarda.

• ordesa.wordpress.com

• kemping Rio Ara

6. Noclegi w górach

Jak już pisałem w 8 powodach, dla których zakochasz się w Pirenejach, masyw Monte Perdido można poznawać na różne sposoby. Można zabrać ze sobą namiot i nie płacić za noclegi (z tym że należy zapoznać się z zasadami nocowania na dziko w danym terenie, a więc sprawdzić minimalną wysokość na której można nocować - z reguły jest to 2000 m.n.p.m., ale czasem nawet 2500 m.n.p.m.), a można wręcz przeciwnie - zaplanować wycieczkę z lekkim plecakiem, zaliczając pirenejskie schroniska. Te z reguły nie są zbyt drogie - np. ceny w Goriz nie odbiegają od cen które proponują turystom schroniska po słowackiej stronie Tatr - i co istotne - udzielają zniżek członkom chociażby Alpenverein. Fajną stronką, która pozwala znaleźć kontakt do wszystkich schronisk górskich na terenie aragońskich Pirenejów, czyli de facto centralnej części, jest Albergues y refugios de Aragon.

Po hiszpańskiej stronie Monte Perdido w zasadzie jest tylko jedno schronisko - to Refugio Goriz (strona internetowa). Choć leży na 2200 m.n.p.m. to miejsca w sezonie należy rezerwować z kilkumiesięcznym wyprzedzeniem. Sam nocleg kosztuje 16 euro, a nocleg w pakiecie ze śniadaniem i kolacją 40 euro. Miejscówka jest niezwykle klimatyczna i ma bardzo fajną ekipę 😉
Przed schroniskiem znajduje się rozległe wypłaszczenie, gdzie można rozbijać namioty. Znajduje się tam kilka miejsc premium, które są obudowane kamieniami, aby odgradzać od wiatru - takie szczególnie polecam 😊
Po stronie francuskiej w zasadzie znajdują się dwa schroniska - pierwsze to Refuge les Sarradets pod Przełęczą Rolanda, które do jesieni przyszłego roku pozostaje w przebudowie  - drugie to Refuge des Espuguettes znajdujące się na zboczach szczytu Piméné. Rozciągają się spod niego fantastyczne widoki nie tylko na cyrk Gavarnie, ale także na piękny masyw Vignemale, w dodatku schronisko prowadzi sympatyczna rodzinka, a dania w karcie są typowo francuskie - wiecie bagiety i te sprawy 😉 Nocleg ze śniadaniem i kolacją to wydatek 38,5 euro.

7. Warto pamiętać

Na koniec jeszcze parę spostrzeżeń z tego pobytu. Najpierw to, co dla każdego człowieka jest najważniejsze do życia - woda pitna. Będę to podkreślać wiele razy, ale w masywie Monte Perdido trzeba nosić zapasy wody. Latem gleba jest wysuszona, jakiekolwiek opady w ciągu kilkunastu godzin dostają się do ziemi. Słońce w zenicie daje się we znaki, łatwo jest doprowadzić do odwodnienia i doznać udaru słonecznego. Należy koniecznie pamiętać o przykrywaniu głowy i noszeniu dużej ilości wody w plecaku, najlepiej tak by mieć zapas na dwie doby! I jeszcze jedna, głośna sprawa. Jak być może wiecie, masyw Monte Perdido, to masyw zbudowany ze skał osadowych. Nikomu z nas nie zdarzyło się aby odczuwać jakieś dolegliwości związane z piciem wody wypływającej z takich skał, niemniej jednak filtr jest dobrym narzędziem przy okazji tego rodzaju wypraw.
Po drugie, co rzuciło się w oczy nie tylko mi, ale także moim towarzyszom z tej wyprawy - problemy z porozumieniem się po angielsku. O ile we Francji się do tego przyzwyczaiłem, to w Hiszpanii tym razem stało się to dla mnie zaskoczeniem. Ilekroć bywałem wcześniej w Aragonii czy Andaluzji, to sporadycznie tylko zdarzały się bariery językowe. Wraz z wejściem do autokaru w Barcelonie pojawiły się problemy językowe i konieczność porozumiewania się na migi, fakt - rzecz czasem zabawna - ale w gruncie rzeczy deprymująca. Zwłaszcza jak jedziesz autostopem, chciałbyś kurde gościowi powiedzieć ile w tym jego kraju zobaczyłeś, jak ci się podoba i jak cholernie nie chcesz wracać nad Wisłę. A to co wykrztusisz to będzie co najwyżej Espana? Me gusta! albo Viaje? Muy bueno, Amigo!
Jeśli ktoś, tak jak ja, kuleje z hiszpańskim (tyle razy sobie obiecałem, że się w końcu zacznę uczyć - i w końcu się zacznę!) polecam pamiętać o kupnie rozmówek polsko-hiszpańskich (ja polecam standardowo z berlitza, kosztują grosze, a są świetne). Nawet jeśli się nie przydadzą do rozmów w samochodzie, czy schronisku, to warto je mieć chociaż przy okazji wizyty w restauracjach, żeby domyśleć się co jest co 😉
I właśnie tu druga rzecz, o której chciałem powiedzieć. Kuchnia. Jeden z hiszpańskich klejnotów, dla którego warto na Półwysep Iberyjski przylecieć. W Pirenejach jedzenie ani trochę nie rozczarowuje, trzeba zajrzeć chociaż raz do restauracji serwującej lokalne przysmaki. A jak Pireneje to pierwsze co się rzuca na myśl to a) baranina/jagnięcina (z grilla na przykład), niezwykle tam popularna b) lokalne sery i wszystko co z nimi się wiąże, czyli na przykład rewelacyjne sałatki posypane kozim serem, bądź z kawałkami takiego sera 💕 Białe złoto na talerzu 😍


I tym smakowitym akcentem dobrnęliśmy do końca. Dzięki jeśli dobrnęliście aż tutaj i obiecuję w następnej relacji zabrać Was już na miejsce 😁

Jeśli macie jakieś pytania, zachęcam do dyskusji 😊 Piszcie, pytajcie i koniecznie jedźcie w Pireneje!