DZIEŃ I

W czwartek po zajęciach szybko się zebrałem i pojechałem na dworzec główny, gdzie spotkałem się z, przyjeżdżającym z Dolnego Śląska, Krystianem. Następnie poszliśmy na szybki obiad do baru mlecznego, a po wrzuceniu w siebie porcji kartofli, panierowanego fileta z kurczaka i surówki wróciliśmy na stację i zapakowaliśmy się do pociągu IC Witkacy, dzięki któremu przedostaliśmy się na Podtatrze.

Po dopełnieniu formalności i ogarnięciu się po podróży za oknem nastał zmrok, dlatego o żadnych, nawet reglowych, spacerach nie było mowy, zresztą pogoda do nich absolutnie nie zachęcała. Poszliśmy do pobliskiej żabki, kupiliśmy po dwa piwa i podreptaliśmy w stronę Gubałówki, zaszywając się z nimi gdzieś nieopodal trasy kolejki linowo-terenowej.

O 23 byliśmy z powrotem w hostelu.

DZIEŃ II

Poranek nastał pochmurny, ale przynajmniej nie padało. Z powodu obaw przed pogorszeniem pogody po szybkim śniadaniu w jadalni hostelu pobiegliśmy na dworzec aby zdążyć na pierwszy kurs Stramy i koło siódmej byliśmy już w opustoszałej Tatrzańskiej Jaworzynie. Wraz z nami wysiadły tu dwie osoby, ale w stronę wylotu doliny maszerowaliśmy sami.

I w sumie, biorąc pod uwagę niską temperaturę, gęste chmury i prawdopodobieństwo deszczu, brak ludzi nie powinien szczególnie dziwić, zwłaszcza, że byliśmy po stronie słowackiej, i to w tej bardziej odludnej, gdzie tłumów próżno szukać nawet w ładne letnie weekendy. W takich deszczowych warunkach perspektywa kilkunastokilometrowego marszu Doliną Jaworową w stronę Lodowej Przełęczy wydawała się być mało atrakcyjna, żeby nie powiedzieć niemożliwa, nawet dla największego tatromaniaka - co bardziej uparty, mógł tak jak my tego dnia, liczyć że wytrwa do Przełęczy pod Kopą, która oddalona była od centrum wsi o jakieś trzy godziny marszu. 

Po dwudziestu minutach marszu asfaltem przeszliśmy przez Jaworzyński Potok i znaleźliśmy się na skraju Gałajdówki, czy też Polany pod Muraniem, przez którą zapewne w innych warunkach szlibyśmy z otwartymi gębami, podziwiając imponujący widok na Tatry Bielskie, tym razem jednak musieliśmy się obejść ze smakiem. Takich miejsc zawsze szkoda przy niekorzystnej pogodzie, bo umówmy się, znacznie łatwiej nadrobić, gdy nam nie wyjdzie w Dolinie Pięciu Stawów Polskich albo w Dolinie Małej Łąki niż w większości miejsc słowackich Tatr, gdzie poza sezonem raz, że trudno się dostać bez samochodu, a dwa, że długość szlaków czasem ogranicza pole manewru.

Na szczęście na niebieskim szlaku jest kilka miejsc, które podziwiać można niezależnie od pogody (no dobra, może nie w czasie suszy 😜), i jednym z nich jest Koperszadzka Bramka, malownicza cieśniawa w dolnej części Doliny Zadnich Koperszadów, oczywiście szczególnie urokliwa w takich deszczowych warunkach...

Niewątpliwym atutem Doliny Zadnich Koperszadów (Zadné Meďodoly) jest również fakt, że zwyczajnie nie jest ona zbyt długa. To, w połączeniu z jej nieco krętym przebiegiem, pewną liczbą skalnych baszt w bezpośrednim otoczeniu, sprawa, że spacer nią naprawdę nam się nie dłużył, co nie zawsze jest takie oczywiste, gdy dreptamy w reglu dolnym.

Po 90 minutach marszu dotarliśmy na podmokłą leśną polanę, stanowiącą de facto dolny skraj rozległego kompleksu hal zajmujących południowe zbocza Płaczliwej Skały, gdzie ustawiono rzeźby uśmiechniętych misiów, które rzekomo (mówię rzekomo, bo nigdy nie miałem styku z żadnymi dokumentami, które by to potwierdzały) wyjątkowo sobie upodobały te części Tatr.

Płaczliwą Skałę trawersowaliśmy w kompletnej mgle, ale dzięki ciągłemu wpatrywaniu się pod nogi, można było lepiej docenić bogactwo lokalnej flory. Dla pasjonatów roślin przemierzających Tatry, wycieczka w Bielskie z pewnością będzie interesującym doznaniem.

Spacer na Przełęcz pod Kopą w ograniczonych warunkach widoczności zajął nam z drobnymi przerwami na posiłek 2 godziny i 50 minut - szliśmy dużo krócej niż pokazują tabliczki w Tatrzańskiej Jaworzynie. Łatwo zatem można było na tym przykładzie zauważyć jak duży odsetek czasu zajmują postoje na zdjęcia - w normalnych warunkach mogę stwierdzić, że po przejściu tego odcinka na karcie pamięci zapisało by się około 50-60 plików, tym razem trafiła ich tam tylko połowa. Przy założeniu, że jedno zdjęcie to ok. 30 sekund (trzeba przecież stanąć, włączyć aparat, wymierzyć, ocenić czy się udało) to łatwa kalkulacja pozwala stwierdzić, że tylko z tego powodu zaoszczędziliśmy ok. 15 minut. Pewnie jakbym się tak zastanowił to doszedłbym do wniosku, że w atrakcyjnych warunkach w trakcie całej wycieczki na zdjęcia poświęcam około godzin (z reguły jeden dzień wędrówki bez wschodu czy zachodu to ok. 150-200 zdjęć, zatem przy 30 sekundach to ok. 75-100 minut, z czego czasami z jednego miejsca pochodzi kilka zdjęć, więc średnia trochę maleje). 

Gdy schodziliśmy z Przełęczy pod Kopą w stronę Białych Stawów, odniosłem wrażenie, że chmury się nieco przerzedzają, ale pomyślałem, że drobna różnica wynika ze zmiany stoku z północno-zachodniego na południowy i lepszego doświetlenia terenu, dlatego nie przyjąłem tego z jakimś nadmiernym entuzjazmem.

Kilkanaście minut później kosówka ustąpiła i o 11:15 znaleźliśmy się przed schroniskiem (4 godziny 30 minut z TJ/1 godzina 40 minut z Przełęczy pod Kopą), gdzie o tej porze próżno było już szukać jakiejkolwiek wolnej ławki. Na szczęście nad samym stawem miejsca było wystarczająco 😉

Samo jezioro jest bez wątpienia jednym z najpiękniej położonych tatrzańskich stawów, choć całość - jezioro plus otaczające je szczyty - nie tworzy moim zdaniem takiej spójnej kompozycji jaką otrzymujemy nad Morskim Okiem - najbardziej imponująca w sąsiedztwie Zielonego Stawu ściana Małego Kieżmarskiego znajduje się przy jego krótszym, krotko oświetlonym boku, natomiast w przypadku głównej osi jeziora brakuje tam wyraźnej dominanty - takiego odpowiednika Mięguszowieckich Wierchów efektownie zamykających perspektywę gdy patrzymy na jezioro spod schroniska PTTK. W przypadku Zielonego Stawu mamy imponujące Durne Szczyty z lewego boku, Jastrzębią Turnię z prawego, natomiast Baranie Rogi i Kołowy Wierch są na tyle odległe, że słabo wyróżniają się z tłumu. Nie chcę wdawać się tu w dalsze rozstrzyganie, czy to Morskie Oko ładniejsze, bo jak wiadomo jeden rabin powie tak, a inny rabin powie nie (pozdrawiam widzów Światu Według Ludwiczka), ale z pewnością ten widok znad Zielonej Doliny Kieżmarskiej jest mniej harmonijny, bardziej chaotyczny.

Późnym popołudniem usłyszeliśmy, że tego dnia na miejsce na materacu ani na zwyczajne łóżko nie ma jednak co liczyć, dlatego po zjedzeniu obiadu podjęliśmy decyzję o szukaniu szczęścia w Schronisku pod Szarotką, do której mieliśmy jakieś półtora godziny marszu. Trochę nam się nie chciało tej wędrówki podejmować, ale cóż było zrobić, zdawaliśmy sobie sprawę, że podobne ryzyko jest wkalkulowane w "niezapowiedzianą" wizytę.

Opuściliśmy okolice Zielonego Stawu, ponad którym utrzymywały się gęste chmury, i skierowaliśmy się znaną nam już drogą nad Białe Stawy. Nad Tatrami Bielskimi chmur było znacznie mniej, liczyliśmy zatem, że przed zachodem może uda się dojrzeć trochę słońca.

Wcześniej o tym nie napisałem, dlatego teraz chciałbym wyraźnie to podkreślić - Białe Stawy to naprawdę bardzo przyjemne miejsce. I to nawet już nie chodzi o to, że potrafi być bardzo odludne, ale bardziej o to, że znajduje się na granicy dwóch różnych tatrzańskich światów - z jednej strony łagodne zbocza Jatek i Bujaczego Wierchu, z drugiej zapierająca dech w piersiach ściana Małego Kieżmarskiego i Durne Szczyty.

Wprawdzie czytałem opinie, że nie ma w nich nic wyjątkowego, że niczym się nie wyróżniają i muszę się Wam przyznać, iż sam byłem przez moment podobnego zdania, ale to zdanie zmieniłem! Białe Stawy i ich urok jest nieoczywisty, może nawet niezauważalny na pierwszy rzut oka. Tu trzeba zatrzymać się, usiąść, podumać, rozbić wszystko na części pierwsze. Skupić się na detalach.

Po minięciu rozstajów przy Wielkim Białym Stawie zmieniliśmy czerwone paski na zielone, rozpoczynając tym samym zejście na dno Doliny Przednich Koperszadów (Predné Meďodoly). Słońca było niewiele, ale mimo to bardzo mi się ten fragment podobał.

Końcówkę szlaku pokonywaliśmy już przy zapadającym zmroku - na szczęście podczas pokonywania ostrego zejścia po zboczu Bujaczego Wierchu można było jeszcze rozpoznać teren bez użycia czołówki. Było to ważne, bo nawet w świetle czołówki jego pokonywanie wiązałoby się ze znacznie większym ryzykiem skręcenia kostki.

W schronisku udało nam się dostać dwa łóżka, co przyjęliśmy z dużą ulgą i późny wieczór spędziliśmy już na spokojnie przy kolacji i pasjonującym ćwierćfinale MŚ w Piłce Nożnej, w którym Rosja mierzyła się z Chorwacją. Wielkie kibicowanie trwało także i w Szarotce, a jakby tego było mało, wśród jednych z oglądających namierzyliśmy turystę z Bośni i Hercegowiny, który, jak zresztą na samym wstępie powiedział, był z Republiki Serbskiej. No tak to bywa, że kibicowanie przeradza się w okołopolityczne dyskusje 😏

Nie będziecie chyba zdziwieni jeśli Wam powiem, że gorąco wspierał w tym meczu Rosjan 😉

Końca dogrywki i karnych nie udało mi się jednak obejrzeć - zarówno mnie jak i Krystiana ekstremalnie szybko zmógł sen.

DZIEŃ III

Wstaliśmy zgodnie z planem o 05:30, szybko wymykając się z pełnego pokoju do części wspólnej położonej na piętrze, gdzie mieliśmy przygotowywać śniadanie. Odnośnie samej Szarotki - bardzo mi przypadła do gustu, wydała mi się taka przytulna, kameralna. Chętnie jeszcze tam wrócę.

Po śniadaniu zebraliśmy manatki i przechodząc przez opustoszałą jadalnię skierowaliśmy się do wyjścia. Widok był, umówmy się, dość niecodzienny jak na wakacje i szóstą rano.

Rzuciliśmy ostatnie spojrzenie na schronisko i ponownie ruszyliśmy w stronę Zielonego Stawu Kieżmarskiego, do którego tym razem mieliśmy około 2,5 godziny drogi.

Po kilku minutach marszu przystanęliśmy w miejscu przejścia przez żleb opadający ze Skalnych Wrót, patrząc z rozrzewnieniem w stronę przełęczy. O tam, hen wysoko zaczynają się prawdziwe przygody...

Myślenie o Tatrach Bielskich trzeba było jednak odłożyć na później i zwiększyć tempo tak aby na Jagnięcy wyjść nim pojawią się przewidywane przez nas tłumy. Bez zbędnych ceregieli pokornie wdrapaliśmy się po stromym zboczu Bujaczego sprawnie dostając się ponownie do Doliny Przednich Koperszadów.

W blasku porannego światła dolina znów zachwycała i jej widok ostatecznie przekonał mnie, że brak noclegu nad Zielonym Stawem, jak również konieczność odbycia drogi w tę i z powrotem do Szarotki wniosły sporą wartość dodaną do całej wycieczki. Mieliśmy wyjątkową okazję aby z Doliną Przednich Koperszadów zapoznać się w różnych warunkach i naprawdę trudno było nie docenić jej osobliwego charakteru.

Tak jak Tatry generalnie wydają mi się ciasne, tak te fragmenty Tatr Bielskich pozwala poczuć pewną przestrzeń - grzbiety są tu łagodne, różnice wysokości mniej zauważalne, to wszystko zatem wydaje się być na wyciągnięcie ręki, takie dostępne, że nic tylko zejść ze ścieżki i podążać wyznaczoną przez siebie drogą. 

Marsz nad Wielki Biały Staw zajął nam tego dnia godzinę i dwadzieścia minut. Tragedii nie było - spodziewaliśmy się, że koło ósmej nad Zielonym Stawem powinien pakować jeszcze względny spokój.

I rzeczywiście, w schronisku byliśmy kilka minut przed ósmą. Przepakowanie się i znalezienie odpowiedniego miejsca na przechowanie bagażu zajęło nam około 30 minut, koniec końców na żółtym szlaku byliśmy koło 08:30, czyli o takiej porze kiedy schroniskowi goście byli już w zdecydowanej większości znacznie wyżej, ale jednocześnie ci, którzy wycieczkę zaczynali z Kieżmarskiej Białej Wody, nie zdążyli jeszcze dotrzeć nad Zielony Staw.

Taka przestrzeń na szlaku była nam na rękę, bo pierwszy odcinek podejścia, przez próg Doliny Jagnięcej, był naprawdę stromy, a dzięki temu, że byliśmy sami, to mogliśmy bez konieczności przepuszczania co chwilę innych osób zatrzymywać się w dowolnym momencie, a przy okazji i zrobić lepsze zdjęcia, pozbawione "intruzów" w kadrze 😈

Zamiast na szczytach warto zatem powytykać parę rozbieżności, których, między polskim a słowackim nazewnictwem, tu nie brakuje. Wyliczankę zacząć można od samej Doliny Jagnięcej, która przez sąsiadów z południa określana jest "Czerwonej Doliny" (Červená dolina), stanowiąc odwzorowanie nazwy niemieckiej (Rotseetal) i nawiązuje tym samym do samego Czerwonego Stawu (Červené pleso). Nie byłoby z tym wielkiego problemu, gdyż podobnych różnic jest w Tatrach bez liku, a najbliższe czekają w sąsiednich dolinach (Dzika Dolina/Veľká Zmrzlá dolina, Jastrzębia Dolina/Mala Zmrzlá dolina), ale w tym wypadku niuanse się jeszcze nakładają, ponieważ znajdująca się po drugiej stronie Jagnięcego Szczytu Dolina Skoruszowa jest przez Słowaków określana... "Doliną Jagnięcą" (Jahňacia dolina).

Generalnie jestem pełen podziwu, że ten brak jednolitego nazewnictwa rzadko kiedy przekłada się na niezrozumienie podczas prowadzenia akcji ratunkowych.

Z transu, w który powpadaliśmy podczas monotonnego pokonowynia piargów, wyrwało nas niespodziewane spotkanie z kozicą spacerującą beztrosko po górnych partiach Doliny Jagnięcej. Zwierzę na ludzi nie zwracało kompletnie żadnej uwagi i mimo, że przechodziłem ja, przechodziło kilka innych osób, które wracało ze szczytu, potem wreszcie sam Krystian, to ssak ze stoickim spokojem "uśmiechał się" do każdego skierowanego w niego stronę obiektywu.

Po spotkaniu z kozicą zdaliśmy sobie sprawę, że w zasadzie znaleźliśmy się już w sąsiedztwie Kołowego Przechodu - po przejściu przez piargi szlak krótko przebiega w trawiastym terenie, robi zakos i podchodzi pod ściankę położoną bezpośrednio przed przełęczą.

Po pokonaniu tego newralgicznego odcinka, znienacka wyłonił się widok na Dolinę Kołową, dla mnie stanowiącej jeden z najbardziej zagadkowych zakątków Tatr Słowackich. Nastrój mi się od razu poprawił, bo ponownie w polu widzenia pojawił się szereg nowych elementów przykuwających uwagę.

Przykry był jedynie fakt, że Kołowy Szczyt w momencie osiągnięcia grani okazał się być przykryty warstwą chmur, dostrzegalne były natomiast dwa zwornikowe punkty w jego masywie - Czerwona Turnia (pierwsza z lewej strony) i Modra Turnia.

W trakcie całego naszego pobytu na wierzchołku można było podziwiać doskonale stąd widoczny wał Tatr Bielskich - od Murania aż po Bujaczy Wierch czy raczej Kozie Grzbiety i Fajksową Czubę.